Od wielu już lat obserwujemy zwrot badań lingwistycznych ku wyższym poziomom komunikacji, takim jak tekst, gatunek, dyskurs czy styl. Językoznawstwo jest w nich dyscypliną naukową, dzięki której możemy lepiej poznać człowieka, społeczeństwo, kulturę. Język nie jest tu zatem przedmiotem dociekań jako sam w sobie, a staje się źródłem poznania nas samych i otaczającego świata w jego wieloaspektowości i różnorodności. Chcielibyśmy się przekonać, jaką rolę w tym procesie odgrywają nazwy własne, jak potencjał onimiczny języka ujawnia się różnych obszarach komunikacji.

Proponujemy, by motywem przewodnim naszych refleksji i dyskusji były zarówno kwestie teoretyczne oraz metodologiczne, jak i empiryczne, np.:

• onomastyka wobec tekstocentrycznych subdyscyplin językoznawstwa: tekstologii, genologii, dyskursologii, stylistyki;
• onomastyka dyskursu — zakres pojęcia, obszary badawcze;
• zakres i zadania onomastyki literackiej;
• onomastyka a lingwistyka pamięci;
• nazwy własne w różnych odmianach tekstu i stylach — perspektywa historyczna i współczesna;
• obszar onimiczny różnych dyskursów dawnych i współczesnych;
• wpływ nazw własnych na pragmatykę tekstu i dyskursu;
• nazwy własne wobec inkluzywności komunikacji;
• dynamika niektórych dyskursów (np. medialnego) lub obszarów komunikacji i jej związki z płaszczyzną onimiczną języka;
• związki sfery proprialnej ze zjawiskami współczesnej komunikacji (cyfryzacja, egalitaryzacja, rozwój sztucznej inteligencji i in.);
• nazwy własne a idiolekt (pisarzy i poetów, dziennikarzy, polityków, celebrytów i in.).

Językami konferencji będą języki kongresowe i wszystkie języki słowiańskie.